Γράφει ο ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

[Με χαρά και συγκίνηση, το Bookspotting δημοσιεύει ένα κείμενο γραμμένο 

από τον ποιητή και curator 

Θάνο Σταθόπουλο]

ΔΥΟ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΑΣΥΜΒΑΤΟ ΝΕΥΡΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΟ ΠΕΠΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΕΙΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Συνδέω, σωστά ή λάθος, το γάμο μου με το θάνατο του πατέρα μου, μέσα στο χρόνο. Το να υπάρχουν κι άλλοι δεσμοί, σε άλλα επίπεδα, που να συνδέουν αυτές τις δύο υποθέσεις, είναι πιθανόν.

Πήγα, δεν είναι πολύς καιρός, στον τάφο του πατέρα μου και αντέγραψα την ημερομηνία του θανάτου του, της γέννησής του δεν με ενδιέφερε εκείνη τη μέρα. Έφυγα το πρωί και γύρισα το βράδυ, έχοντας κολατσίσει στο νεκροταφείο. Έτσι αρχίζει το πρώιμο αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ «Πρώτος Έρωτας» (1945), κατόπιν ενός μοντάζ που υπέστη από τον γράφοντα για τις ανάγκες μιας θεατρικής παράστασης. Λίγο πιο κάτω, ο αφηγητής, αναλογιζόμενος τη ζωή του στο πατρικό του σπίτι, μετά τον θάνατό του πατέρα του, θυμάται.

Μια μέρα, βγαίνοντας από την τουαλέτα, βρήκα το δωμάτιό μου κλειδωμένο και τα ρούχα μου σωρό μπροστά στην πόρτα. Αυτό θα σας δώσει μια ιδέα για το πόσο δυσκοίλιος ήμουν εκείνη την περίοδο. Από άγχος, έχω πλέον πεισθεί. Αλλά και πάλι ήμουν όντως δυσκοίλιος; Θα πρέπει ωστόσο να ήμουν, γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι καθόμουν με τις ώρες στ’ αποχωρητήρια; Δεν διάβαζα ποτέ, ούτε εκεί ούτε κάπου αλλού, δεν αφηνόμουν σε ονειροπολήσεις ή σκέψεις, κοίταζα αόριστα το ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο σ’ ένα καρφί μπροστά στα μάτια μου, όπου μπορούσες να δεις τη χρωματιστή εικόνα ενός γενειοφόρου νέου άνδρα ανάμεσα σε πρόβατα, αυτός ήταν μάλλον ο Ιησούς, τραβούσα τα κωλομέρια με τα χέρια μου και βογκούσα, ένα! άαχ! δύο! άαχ! με ρυθμό κωπηλάτη, και μόνο μια σκέψη είχα στο μυαλό μου, πότε θα γύριζα στο δωμάτιό μου για να ξαπλώσω. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν αν όχι δυσκοιλιότητα; Εκτός αν το συγχέω με τη διάρροια. Όλα είναι συγκεχυμένα στο κεφάλι μου, κηδείες, γάμοι και κάθε λογής χεσίματα.

Τριανταπέντε χρόνια αργότερα, ο Νίκος Καρούζος, στη συλλογή του «Ερυθρογράφος» (1990), λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, κι ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Σάμιουελ Μπέκετ, μοιάζει επίσης να θυμάται ότι «Ο Θεός είναι πάντοτε στο πλευρό μου». Φωτιές της Μεγάλης Πέμπτης. Έρημη φρενοβλάβεια λέει πως έρχονται τάχατες οι αποθαμένοι και ζεσταίνονται…Τι θαύμα εάν αυτό γινότανε! Χρωματιστά μαντίλια σφιχτοδεμένα στον Εσταυρωμένο∙ λουλούδια χαιρετίζουν εκτυφλωτικά το εύοσμο αίμα: θερμόμετρα στου Ιησού τις αμασχάλες. Αντικρίζω ηδύγλουτες οπτασίες του ωραίου φύλου∙ δεν απολάμπει τίποτα πιότερο μέσα σε τόσο θυμίαμα∙ λαμπαδιάζουν έωλοι οι ψαλτάδες∙ ο χώρος αντιμάχεται την ολισθηρή αιτιότητα. Όλα είναι κρέας κι οδύνημα ηδονής∙ επιχέουσα λάμψη. Κι όμως απ’ έξω ύστερα διαύγειες από γομολάστιχα. Πότε ν’ ακούγετ’ ένα γέλιο σαν ατμάκατος∙ πότε να υποσκάπτει τα διάχυτα μύρα∙ πότε τραχύς κρουνός βλακείας το γέλιο και πότε ωσάν χέσιμο.