Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Δεν Ξεχνάω Ποτέ την Εύα Μπράουν


Heartbreak Hotel / Αιώνιες Αγάπες ή Όλα Στα Κάρβουνα

[ Δύο φορές το μήνα, η ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη προσφέρει στους αναγνώστες μας ένα κείμενο-παραγγελιά. Το γράφει ύστερα από ανάθεση εκ μέρους του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, ο οποίος της ορίζει τον τίτλο και δίνει κάποιες τεχνικές οδηγίες. Τα κείμενα, μετά την ολοκλήρωση των αναρτήσεων στο Bookspotting, θα εκδοθούν από γνωστό οίκο των Αθηνών.  Ο τίτλος του τόμου θα είναι Επίσης, θα παρουσιαστούν στην εκπομπή Radio Bookspotting, ραδιοσκηνοθετημένα από τον συνεργάτη μας Roger Mexico ]



Δεν Ξεχνάω Ποτέ την Εύα Μπράουν

Πάντα ήσουν η πιο Ξανθιά και η πιο Πάρε με και Κάνε με ΄Ο,τι θέλεις Μωρό μου και η πιο Άσ’ τους να λένε Γατούλη μου – σε ζηλεύουν γιατί μπήκες στην Πολωνία κι είσαι όμορφος σαν πόλεμος αστραπή. Σε θαύμαζα γιατί στέφθηκες Μις Αμεριμνησία 1945 και δεν είχες ίχνος κυτταρίτιδας. Επειδή έκανες τα καλύτερα πάρτι σ’ όλο το Μπερχτεσγκάτεν κι οι στάχτες σου πλύθηκαν στον ΄Ελβα. Γιατί ήσουν πιστή σαν Γερμανικός Ποιμενικός και γλυκιά σαν σκωτσέζικο τερριέ. Γιατί άκουγες τις σειρήνες στο κεφάλι Του και δε φοβήθηκες. Γιατί ήπιες χαρωπή το κυανιούχο κάλιο και λάτρευες όλους τους αδελφούς Γκριμ.
Είναι δίπλα. Τους ακούς – δεν τους βλέπεις. Στα πεντακόσια μέτρα. Οι κόκκινοι που θέλουν να σας χωρίσουν. Οι παλιοζηλιάρηδες. Οι παλιομπολσεβίκοι. Οι ήρθα να σε απελευθερώσω σώνει και καλά ξανθιά τσουλίτσα. Δε φοβάσαι. Η Γκέλι Ράουμπαλ κι η Ρενάτε Μίλερ σού άδειασαν τη γωνιά. Η Βαγκνεροχήρα και η Λένι πήραν πόδι. Εσύ, μόνον εσύ τώρα. Είναι ολοδικός σου. Του κρατάς το χέρι και Του λες Είμαι η Γερμανία και Θέλω να με Σώσεις. Του λες, Στα Μάτια Σου Λάμπει η Νύχτα των Μεγάλων Κρυστάλλων και Πεθαίνει η Βαϊμάρη. Του λες, Είσαι  Όμορφος σαν Νυχτερινό Πογκρόμ και Τρυφερός σαν Ευθανασία. Φοράς το μαύρο ταγιέρ, τις πέρλες και Τον παντρεύεσαι. Εσύ. Η κόρη του Φριτς και της Φραντσίσκα, υδροχόος με ωροσκόπο ψάρι που κουτσοτελείωσες το λύκειο και σε κουτούπωνε ο Χάινριχ Χόφμαν. Η λευκότατη δεσποινίδα με τα γαλάζια ρίγη. Η πιο κατεχόμενη μες στις κατεχόμενες. Η ερωτευμένη χαζούλα κάνει τα πρώτα της βήματα προς την αθανασία με οκτάποντα Ferragamo – δώρο γενεθλίων.
 Η Φράου Γκέμπελς, η Φράου Χόχσμιντ, η φροϋλάιν Τράουντλ Γιούνγκε είναι έτοιμες για την τελευταία Κενινγκινζούπε της ζωής τους. Λάμπεις γιατί πάντα έλαμπες κι επειδή σε λίγο θα πεθάνεις. Στο σαλέ Μπέργκχοφ σού είπε ότι στα μάτια σου βολτάρει η Βέρμαχτ και ακυρώνονται οι Βερσαλλίες. Στην οστέρια Μπαβάρια σου ψιθύρισε πως στα πόδια σου ανοιγοκλείνουν οι γέφυρες του Ντάντσιχ. Καρότα, ρέβες, σέλινο, τριμμένα αμύγδαλα, μοσχάρι νουά, κρόκοι αυγών, αλάτι, μοσχοκάρυδο, φρυγανισμένο ψωμί. Ένας πηχτός λευκός άρειος ζωμός, η σούπα της Βασίλισσας σερβίρεται καυτή. Η χοντρο-Γκούντρουν σπαράζει στην κουζίνα. Τρως με όρεξη – αυτή η Πετάτσι πολύ λαϊκιά, να της περάσουν τριχιά στο γουρουνολαιμό, λες και γελάς. Ο ντι τζέι σαμπλάρει Στράους. Οι πολυέλαιοι τρίζουν. Οι Κυρίες Επί Των Τιμών κάνουν ό,τι κάνεις. Αυτός που σε αποπλάνησε όπως το γερμανικό λαό σε κοιτάζει με λατρεία.
Moet et Chandon, τρούφες, κονιάκ. Όλοι αποσύρονται διακριτικά – just married στα υπόγεια της καγκελαρίας. Σε λιγότερο από σαράντα ώρες θα γίνεις μπλε. Θα είναι τρεις και εικοσιοκτώ μετά μεσημβρίας. Δυο λεπτά μετά θα σε ακολουθήσει ο Ώριμος Κύριος με το Αστείο Μουστάκι. Με κρότο. Όπως πάντα. Άξεστες μπότες που περπάτησαν στο Βόλγα θα σπάζουν κλειδαριές. Βαριές προφορές θα ψάχνουν να σε βρουν, Δεν, δεν, ποτέ δε θα σε βρουν μικρή Εύα. Θα είσαι κοσμική σκόνη μέσα σε κρατήρα από βόμβα και μαύρη ντάλια. Στο κεφάλι σου θα χορεύουν τελικές λύσεις και συσχετισμοί δυνάμεων. Θα είσαι υποχρεωμένη να παραδεχτείς ότι όλα συνεχίζονται καθώς θα γλιστράς μαλακά στην άβυσσο κρατώντας Του το χέρι.
Χρόνια μετά θα σε λατρέψουν. Σε στοές και ταράτσες. Σε μονόκλινα και δίκλινα. Στα περίχωρα της Βόννης και στο κέντρο της Αθήνας. Θα είσαι η Santa Simplicitas και η Αγία Γερμανία. Στη θέση της εικόνας σου θα ζωγραφίσουν μια απρόβλεπτη βιόσφαιρα.






2 σχόλια:

  1. Tώρα πηρα είδηση το κείμενο της Γλυκερίας! Ένα χρόνο μετά!(Ως γνωστόν, η αφηρημάδα μου είναι παροιμιώδης.) Εύγε, Ίκαρε, πάντα εμπνέεις ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή