Η Θρυμματισμένη Ουρανολαλιά

Η Θρυμματισμένη Ουρανολαλιά

[JJ, FF]

Ζούμε με τα βιβλία. Ζούμε μες στα βιβλία.

Τα βιβλία μας προσφέρουν άσυλο από την γενικευμένη παράνοια.

Τα βιβλία είναι οι σωματοφύλακες της Λογικής.

Από το noir και το περιπετειώδες μυθιστόρημα στο πόνημα για τον Hegel.

Από το μεθυστικό δοκίμιο στο υψίστης ακριβείας ποίημα.

Από τον Bernhard στον Ballard.

Ζούμε για τα βιβλία. Ζούμε από τα βιβλία.

Δεν είναι φυγή, τα βιβλία, είναι έλευση.

Τα βιβλία είναι το όχημά μας προς την ευγένεια της αλήθειας.

*   *   *

Θρυμματισμένη Ουρανολαλιά: φράση από την ιλιγγιώδη ποίηση του Finnegans Wake, όπως την απέδωσε η Τζίνα Πολίτη. Φράση που δίνει την ευκαιρία στον Σάββα Μιχαήλ να ξεδιπλώσει ένα πολύπτυχο, συγκλονισμένο (όχι συγκλονιστικό, μονάχα, αλλά ας επαναλάβω: συγκλονισμένο) κείμενο για τον μέγιστο Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, την απίθανη αυτή λοκομοτίβα της λογοτεχνίας μας, αυτόν τον πάμπλουτο Φτωχούλη του Θεού, τον Άγιο Φαρμακοποιό μας. «Esponja Gloriosa ή ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης 20.000 λεύγες υπό την θάλασσα» είναι ο τίτλος, κρίσιμες και λίαν πρωτότυπες οι παρατηρήσεις που παραθέτει/καταθέτει ο πολύτροπος πονηματίας της ποίησης και της περιπλάνησης Σάββας Μιχαήλ στις σελίδες 247 έως 268, ενώ ακολουθεί (σσ. 269-283) το κείμενο «Μια Βουτιά στα Άνω Ύδατα ή Τα βάσανα ανθρώπου από άνθρωπο», επίσης για τον ΝΓΒ, τον «εραστή των άνω και ουρανοπολίτη». Στον τόμο δοκιμίων Γκόλεμ ή Περί Υποκειμένου και άλλων Φαντασμάτων που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδ. Άγρα.

*   *   *

Θρυμματισμένη Ουρανολαλιά: από τον Pynchon στον Πεντζίκη, και πάλι απ’ την αρχή. Σελίδες σεκλέτια και σελίδες σφραγίδες. Η τράπουλα ν’ ανακατεύεται ξανά και ξανά. Οι πεσσοί και πάλι στη σκακιέρα για την ατέρμονη παρτίδα με τον χρόνο και τον θάνατο. Ενάντια στη μέρα (η μετάφραση του έξοχου Γιώργου Κυριαζή: άθλος εσθλός!), ένα μυθιστόρημα που το διαβάζεις σαν ποίημα, ένας καταιγισμός φράσεων ανεκτίμητων, με ένα πέρασμα κι από τη Σαλονίκη, δες ιδίως τη σελίδα 958 με τη Βέσνα να τραγουδάει και να σου φεύγει η ψυχή (εκδ. Καστανιώτης, από όπου αναμένω αναμμένος και το Inherent Vice, πάλι του Pynchon και πάλι από τον Κυριαζή).

*   *   *

Λάβαμε, απολαύσαμε, προτείνουμε, και στο άμεσο μέλλον θα παρουσιάσουμε:

1. Vladimir Nabokov, Το πρωτότυπο της Λώρας (μτφρ. Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκης)

2. Raymond Carver, Αρχάριοι (μτφρ. Γιάννης Τζώρτζης, εκδ. Μεταίχμιο)

3. Κώστας Μαυρουδής, Τέσσερις Εποχές (εκδ. Κέδρος)

4. Γιάννης Ευσταθιάδης, Καθρέφτης (εκδ. ύψιλο/βιβλία)

5. Θανάσης Βαλτινός, Ο τελευταίος Βαρλάμης (εκδ. Εστία)

6. Χρήστος Χρυσόπουλος, Ο βομβιστής του Παρθενώνα (εκδ. Καστανιώτης)

*   *   *

«Η αγάπη είναι εύκολο να οριστεί, όμως εμφανίζεται σπάνια – στην ακολουθία των υπάρξεων. Μέσω των σκύλων τιμούμε την αγάπη, και τη δυνατότητά της. Τι είναι ο σκύλος αν δεν είμαι μια μηχανή αγάπης;» [Μισέλ Ουελμπέκ, Η Δυνατότητα ενός Νησιού, μτφρ. Λίνα Σιπητάνου, εκδ. Εστία]. Ένα τυχαίο γεγονός με ώθησε να διαβάσω και πάλι αυτό το μυθιστόρημα, και εν γένει να επιχειρήσω μιαν ακόμα καταβύθιση/περιπολία στο σύμπαν του Γάλλου δημιουργού. Διαπιστώνω ότι η σκληρή, μεταλλική ποιητικότητά του, μια σκληρή στιλπνότητα στο ύφος και στην εκτύλιξη των ιδεών, μου θυμίζει ολοένα και περισσότερο τον William S. Burroughs.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Μαρούσι, Παρασκευή 28/01/2011