Λογείον
«Άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του στις τέσσερις και μισή. Μια υγρή ζέστη τον έπνιξε. Το δυάρι θύμιζε φούρνο. Άφησε το χαρτοφύλακα σε μια πολυθρόνα στο χολ. Άλλαξε γρήγορα την ιδρωμένη του φανέλα, φόρεσε ένα δροσερό πουκάμισο και βγήκε. Θα ’τρωγε ένα σάντουιτς στο φρούριο. Βγαίνοντας πήρε από τη βιβλιοθήκη ένα άλλο έργο του Τσάντλερ. Το προηγούμενο απόγευμα διάβασε το Play Back. Εκείνη τη μέρα θα άρχιζε το Ο Μεγάλος Ύπνος» [Αλέξανδρος Βαναργιώτης]
Η ανάσα, το οξυγόνο αντιδιαστολής όπως όριζε την ποίηση ο Νίκος Καρούζος. Ό,τι έχουμε ανάγκη σήμερα. Δεν είναι πολυτέλεια η ανάσα, είναι βαθιά ουσία. Οι ανάσες έρχονται από παντού. Είναι θησαυροί. Έγκειται σ’ εμάς να τους αντιληφθούμε, να τους δεξιωθούμε. Λογείον. Ένας εκδοτικός οίκος από το Μικρό Παρίσι, από τα Τρίκαλα. Λογείον, με φροντίδα/κέφι/μεράκι/έμπνευση/ευθύνη. Λογείον, όπου στεγάζονται δοκίμια, μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, διηγήματα. Λογείον, ένας πόλος έλξης δημιουργών, νέων και παλαιότερων, που διακρίνονται για τη λεπταισθησία και τον δυναμισμό τους. Λογείον, υπό την διεύθυνση του ρέκτη/παίκτη διδάκτορα Ιωάννη Πλεξίδα.
Από τον Jack Ketchum και τη γνώση μέσα από το ανεστραμμένο κάτοπτρο του εφιάλτη, στο χαμηλόφωνο πολύτιμο σύμπαν του Αλέξανδρου Βαναργιώτη, και από τα προωθημένα ποιήματα της Νίκης Χαλκιαδάκη στον μεστό/σοφό λόγο του Harold S. Kushner. Και πολλά άλλα. Λογείον. Ένα σεντούκι γεμάτο με τιμαλφή.
«Προχωρούσα σαν τυφλός. Χρησιμοποιούσα τις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Αφή (ιστοί αράχνης). Οσμή (Υγρασία, σαπίλα). Ακοή (Κάποιος εδώ πέρα πρέπει να μάθει να περπατάει)» [Ketchum, Κρυφτό, μτφρ. Νίκος Ρούσσος]
«Τι θλιμμένο απόγευμα! Το βράδυ έφαγε λιτά σε οινομαγειρείο και κατέλυσε σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο που το ’λεγαν πιθανόν ‘Ωραία Ήπειρος’ ή ‘Ωραία Θεσσαλία’, όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα [...] Διαρκώς θυμόταν. Η μνήμη ήταν ένας λυπημένος ατμός που κόλλησε πάνω του σαν την καπνιά στα ρούχα του σταθμάρχη» [Βαναργιώτης, Διηγήματα για το Τέλος της Μέρας]
«Τα θρυμματισμένα όνειρα, οι ραγισμένες καρδιές, οι ελπίδες που μένουν απραγματοποίητες δεν πρέπει να θεωρούνται εμβλήματα ντροπής, σημάδια αποτυχίας. Αν μη τι άλλο, είναι σύμβολα κουράγιου. Ήμασταν αρκετά γενναίοι για να ονειρευτούμε, αρκετά γενναίοι για να ποθήσουμε τόσο πολλά, και όταν δεν τα αποκτήσαμε ήμασταν αρκετά γενναίοι ώστε να κουβαλήσουμε τα κομμάτια αυτών των ρημαγμένων ελπίδων μαζί μας στο μέλλον, για να μας λένε ποιοι ήμασταν, σαν πρελούδιο της ανακάλυψης αυτού που θα γινόμασταν» [Kushner, Κατακτώντας την ευτυχία, μτφρ. Ιωάννης Πλεξίδας~ πρόλογος π. Φιλόθεος Φάρος]
ΥΓ. Δείτε και εδώ, παρακαλώ:
και
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση γιατί το Λογείον είναι ένας εκδοτικός που αξίζει να προβληθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή