Οι Μέλισσες του Αόρατου
Είμαστε οι μέλισσες του Αόρατου. Κουρσεύουμε παράφορα το μέλι του ορατού για να το περισυλλέξουμε μέσα στη μεγάλη χρυσή κυψέλη του Αόρατου [Rilke].
Το παραθέτει ο Maurice Blanchot στο καταλυτικό του πόνημα Ο Χώρος της Λογοτεχνίας [μτφρ. Δημήτρης Δημητριάδης, εκδ. Εξάντας]. Και το θυμήθηκα τις προάλλες, ύστερα από μια παρατεταμένη υπενθύμιση, σε χρόνους πέντε και με φίλους τρεις, ορισμένων βιβλίων που λιώσαμε πριν από χρόνια και που μπόρεσαν να αναστατώσουν τους τρόπους με τους οποίους δεξιωνόμαστε το Δέλεαρ της Λογοτεχνίας. Θυμηθήκαμε, λοιπόν, με τους εκλεκτούς Χρήστο Αγγελάκο και Γιώργο Ξενάριο, τον Blanchot, τον Harold Bloom, τον Roland Barthes. Εδώ, στο Bookspotting, θα επαναφέρουμε, σιγά σιγά, τη συζήτηση σε κάποια βιβλία/αιχμές της θεωρίας.
* * *
Ακόμα τρία διαμάντια από τον Κέδρο! Οι ποιητικές συλλογές Μαύρη Μωραλίνα της Ευτυχίας Παναγιώτου [1980], και Κρούσμα του Δημήτρη Κοσμόπουλου [1964], παρέα με το μελέτημα/ανθολογία Τα Οράματα μιας Απίθανης Γενιάς – Στοιχεία για την Beat Generation του Γιάννη Λειβαδα [1969]. Κείμενα και για τα τρία αυτά πολύτιμα βιβλία καθ’ οδόν! Προς το παρόν: «είμαι μια μουσική,/ ατελής και ζωντανή~ γράφω/ την ιστορία του γλύπτη./ να μην παγώσει μες στο χρόνο» [Παναγιώτου]. «Οι άλλοι χλευάζαν τις φαγωμένες απ’ τον δρόμο αρβύλες του. Με τις αρχαίες πρόκες. Τις έβλεπε, τυραγνισμένους μάρτυρες. Μετά ταύτα, εισήλθε στην μικρά πολίχνη» [Κοσμόπουλος]. «Η τζαζ χρησίμευσε ως τονωτικό, ως ελατήριο. Οι μπιτ αρνήθηκαν τη νόρμα, το συμβατικό νόημα του κόσμου, και απέναντι σ’ αυτό το γεγονός βρέθηκαν σαρωμένοι, μπερδεμένοι και περιθωριοποιημένοι. Η τζαζ τούς αναπτέρωσε το ηθικό» [Λειβαδάς].
* * *
Το γράψιμο, η μουσική, ο κινηματογράφος: ζήτημα θανάτου και ζωής,
και συνάμα «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε».
Τι μοίρα! Τι μύρα!
We shall all dance, we shall all die (Nabokov).
* * *
Στις φωτογραφίες [από πάνω προς τα κάτω]:
Bloom, Barthes Blanchot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου