Εδώ το καλό μυθιστόρημα!
Θα ξεκινήσω ολίγον τι αποφθεγματικά, πιστεύοντας πως, σ’ αυτούς που απευθύνομαι (φανατικούς αναγνώστες που εκτιμούν την καλή λογοτεχνία) λέω κάτι – σχεδόν – αυταπόδεικτο. Οι εκδόσεις Πόλις διακρίνονται για τις καλές τους επιλογές στο πεδίο της σύγχρονης μεταφρασμένης λογοτεχνίας. Είναι μια άποψη που μου έχει χρόνια καλλιεργηθεί. Από τότε που διάβασα βιβλία όπως το Ντόκτορ Κριμινάλε, Μικρός που είναι ο κόσμος, Τι ωραίο πλιάτσικο!, Ο Βλακοχορτοφάγος... Ο κατάλογος είναι μακρύς. Φτάνει ώς και το προηγούμενο καλοκαίρι, και την εξαίρετη και επίκαιρη επιλογή να παρουσιάσουν στο κοινό τη Χρονιά της Ερήμου, το φανταστικό μανιφέστο ενός νέου Αργεντινού συγγραφέα (Pedro Mairal), με όσα προμηνύει για τον πολυπαθή – ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό – τόπο μας...
Είναι λοιπόν, σχεδόν, φυσικό το γεγονός πως το Στο καλό μυθιστόρημα βγήκε από τον εκδοτικό οίκο αυτόν. Στο βιβλίο αυτό, κάποιοι ανοίγουν ένα βιβλιοπωλείο στο οποίο πωλούνται μόνο καλά βιβλία, ανεξαρτήτως πωλήσεων ή προβολής, βιβλία που επιλέγει μια μυστική επιτροπή. Το περίεργο είναι πως η συγγραφέας Laurence Cossé περιγράφει ένα πάλαι ποτέ όνειρό μου: να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο (ίσως και καφέ μαζί) που θα πουλάει μόνο καλά βιβλία. Λίγους τίτλους, που θα διαλέγει – στην περίπτωσή μου – μια μονομελής μη μυστική επιτροπή (εγώ). Και, όταν θα μπαίνει φουριόζος ο πελάτης ζητώντας το καινούριο μπεστ σέλερ, θα υφίσταται «κατήχηση» από τον υπομονετικό υπάλληλο, θα τον κερνάμε έναν καφέ, θα παίρνει κι έναν Μούζιλ για το σπίτι (βλ. παρακάτω) και θα φεύγει.
(Θυμάμαι τις προηγούμενες εορτές έναν διάλογο που άκουσα σε ένα πραγματικά καλό βιβλιοπωλείο. Το περιστατικό – το ορκίζομαι – είναι πραγματικό:
– Θέλω το...
Ένα σύγχρονο αισθηματικό ελληνικό μυθιστόρημα. Κουίζ: Ο εκδοτικός οίκος ξεκινάει από Ψ και το επίθετο της συγγραφέος από Μ.
Ο υπάλληλος δεν απαντάει.
– Το έχετε; Ρωτάει ανυπόμονη η κυρ(άτσα)ία.
– Κυρία μου, εγώ το έχω αυτό το βιβλίο και θα σας το δώσω. Όμως, να ξέρετε πως αγοράζετε μια βλακεία.
– Μπα και γιατί; ρωτάει με θιγμένο ύφος αυτή).
Το βιβλίο της Cossé είναι συναρπαστικό, καταλήγει θρίλερ: το βιβλιοπωλείο προσελκύει το κοινό και προκαλεί το ενδιαφέρον. Οι εφημερίδες του κάνουν πόλεμο, μέλη της μυστικής επιτροπής γίνονται στόχος επιθέσεων...
Η πραγματικότητα είναι ίσως πιο απλή από το βιβλίο της Cossé: καλά βιβλία (και σε καλές τιμές) πουλούν τα παλαιοβιβλιοπωλεία. Υπάρχουν αρκετά στην Αθήνα και ίσως είναι μια καλή ιδέα να τα επισκέπτεται κανείς συστηματικά πια, ένεκα και της κρίσης. Κι αν βαριέστε προς το παρόν, τώρα που με διαβάζετε, να σηκωθείτε για βόλτα, μπείτε στο εξαιρετικό και πολύ καλά ενημερωμένο «Παλαιοβιβλιοπωλείο», στο διαδίκτυο στη διεύθυνση www.oldbooks.gr, στην πόλη στη διεύθυνση Ιπποκράτους 135. Το διατηρεί με μεράκι ο συγγραφέας Νίκος Χρυσός. Το βιβλίο του, με τίτλο Το μυστικό της τελευταίας σελίδας, ένα βιβλιοφιλικό θρίλερ (τι άλλο;...) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη: (http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=139181). Τι καλύτερο λοιπόν, από το να επισκεφτείτε, να αγοράσετε και να συζητήσετε για παλιά και καλά βιβλία με έναν συγγραφέα-βιβλιόφιλο!
Η πραγματικότητα επίσης, ίσως είναι και πιο πικρή από το βιβλίο της Cossé. Το βιβλίο-προμετωπίδα που είχα ανέκαθεν στο νου μου για το βιβλιοπωλείο των ονείρων μου είναι ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ.
Πρόσφατα, μοιραζόμουν τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτό το βιβλίο μ’ έναν φίλο βιβλιοπώλη (όχι παλαιοβιβλιοπώλη), που διατηρεί ένα πολύ καλό, μικρό και ενημερωμένο βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη, βιβλιοπωλείο που, σημειωτέον απευθύνεται – συν τοις άλλοις – στο «σοβαρό αναγνωστικό κοινό». Μου είπε πως, συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου για το βιβλίο, ωστόσο, το συγκεκριμένο δίτομο έργο, το έχει στοκαρισμένο στο βιβλιοπωλείο του πέντε χρόνια απούλητο...
Χαιρετώ τον Ίκαρο και τους εκλεκτούς φίλους του,
Νίκος Βλαντής.
Laurence Cossé. Στο καλό μυθιστόρημα. Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης. Εκδόσεις Πόλις: 2011.
Ρόμπερτ Μούζιλ. Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες. Μετάφραση: Τούλα Σιετή. Εκδόσεις Οδυσσέας: 2004.
Pedro Mairal. Η χρονιά της ερήμου. Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου. Εκδόσεις Πόλις, 2010.
Νίκος Χρυσός. Το μυστικό της τελευταίας σελίδας. Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009.
Και κάτι παλιά και αγαπημένα από τις εκδόσεις Πόλις, που οι ψαγμένοι τα ξέρουν και οι άψαχτοι να τα ψάξουν…
Η ύπαρξη ενός τέτοιου- δικού μου εννοείται- βιβλιοπωλείου αποτελεί παλιά φαντασίωση. Κι αυτό με την κατήχηση για την Μ που εκδίδει ο Ψ πολύ θα μου άρεσε, μετά από μια πρόσφατη προσπάθειά μου να φτιάξω μια ομάδα συζήτησης για βιβλία στο.... facebook (πού πας ορε Καραμήτρο) και την επίθεση, κυριολεκτικά, από κάτι τέτοιες κυρ..ίες συγγραφείς και αναγνώστριες που γύρευαν μάλλον να αυτοδιαφημιστούν. Από την άλλη "Ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" με κοιτά κοροιδευτικά από το ράφι της βιβλιοθήκης, αδιάβαστος εννοείται, τρία χρόνια τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.1 Οι εκδόσεις Πόλις είναι πραγματικά κάπως σαν εγγύηση. Και με εξαιρετικά προσεγμένη δουλειά στα εξώφυλλα, συνήθως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.2 Το θαυμασμό μου για το Writersland και τη Λήθη τον εκφράζω εδώ, ή υπάρχει ειδικό κουμπί;
Εδώ, Κατερίνα. Όλα τα εκφράζεις εδώ. Αλλά και,σε λίγο, στο f//b όπου θα στήσουμε Ομάδα Bookspotting! Ήδη ανεβάζω πολλά ή στον προσωπικό μυ τοίχο ή στην Ομάδα Babassakis. Καλό Σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το που διάβασα το μυθιστόρημα της Cossé, το αμέσως επόμενο μυθιστόρημα που έπιασα στα χέρια μου ήταν αυτό του Χρυσού(αμφότερα μνημονεύονται παραπάνω). Το πρώτο διαφημιστήκε αρκούντως, το δεύτερο σχεδόν καθόλου. Αν μου ζητούσατε να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο τότε θα σας έλεγα: Σημειώσατε διπλό. Με πολύ πιο δυνατή και στέρεη πλοκή, Το μυστικό της τελευταίας σελίδας είναι γραμμένο με μεράκι, απαράμμιλη μαστοριά και πολύ αγάπη για την -καθ'ημάς-λογοτεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφή