Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης γράφει για το Έμφυτο Ελάττωμα

H μυθολογία της πόλης δονείται 

 

[Φωτογραφία: Babassakis]

Το Έμφυτο Ελάττωμα (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Καστανιώτης) δεν είναι μόνο το βιβλίο μιας εποχής· είναι και το βιβλίο μιας πόλης: του Λος Άντζελες. Πολλοί αποτυγχάνουν να το αντιληφθούν. Ο Τόμας Πίντσον [Thomas Pynchon] δεν γράφει για το L.A. επειδή το γνωρίζει καλά. Γράφει γι’ αυτό, επειδή το αγαπάει. Είναι κι αυτός από αυτούς τους λίγους που αγάπησαν ποτέ αυτή την πόλη. 

Στην πραγματικότητα, το Έμφυτο Ελάττωμα μπορεί να διαβαστεί σαν ένα χρονικό της πόλης, σαν μια σύνθεση με φιγούρες από το παρελθόν και το παρόν της. Το Λος Άντζελες του Πίντσον είναι το Λος Άντζελες σε ολόκληρη τη μυθοπλασία. Το πεδίο του είναι η πόλη-ψευδαίσθηση, η πόλη-παραίσθηση.

Ό,τι καθόρισε το μονοπάτι του Λος Άντζελες, καθορίζει και τη μυθοπλασία του. Οι αρπαγές γης για το χτίσιμο νέων πρότυπων προαστίων. Άλλα έφθιναν, όπως η κοιλάδα του Σαν Φερνάντο όπου σήμερα γυρίζονται πορνό, παρά τους ύμνους του Bing Crosby, άλλα έλαμψαν όπως οι παραθαλάσσιες πόλεις του ράντσου San Pedro. Έπειτα, η αρπαγή του νερού με το υδραγωγείο του Μαλχόλαντ, η αποστραγγισμένη κοιλάδα Όουενς και το μουλιασμένο L.A. Το Λος Άντζελες: a lot of ex- neighborhoods.

H μυθολογία της πόλης δονείται στο Έμφυτο Ελάττωμα, όπως οι δονητές των κοριτσιών της κοιλάδας. Τα αρχικά του Larry Sportello, a.k.a. Doc διαβάζουν LSD, τον θησαυρό του ωκεανού. Το ίδιο το επίθετό του είναι ένα homage στον George Sportelli που τοιχογράφησε τους αυτοκινητόδρομους, την πόλη. Η Shasta Faye Hepworth, λίγο από Nastazia Kinski, λίγο από Faye Dunaway, λίγο από Katharine Hepburn ή μήπως Barbara Hepworth; Ο Mickey, το είδος του πάμπλουτου μεγιστάνα που ενδημεί στο L.A., παίζει το ρόλο του Bugsy Siegel. Ή μήπως της Sister Aimee Semple MacPherson; Η σημειολογία είναι φορές-φορές σκοτεινή.

Αρχιτεκτονικές follies. «Ducks», όπως θα έλεγε ο Ρόμπερτ Βεντούρι ή η αρχιτεκτονική ως σύμβολο: ο χρυσός κυνόδοντας στεγάζει τον «Χρυσό Κυνόδοντα». Κομπογιαννίτες και τσαρλατάνοι, το είδος που ο Ντάσιελ Χάμετ αποκαλούσε «ψυχικούς συμβούλους», ντυμένοι με παντελόνια καμπάνες, σνιφάροντας κοκαΐνη. Ο Σάγκυ και ο Σκούμπι-Ντου: το απόλυτο Hippie καρτούν. Διεφθαρμένο L.A.P.D. Χλεχλέδες νταβατζήδες που έχουν ένα μυστικό, μια ελπίδα να γίνουν ατζέντηδες στο Χόλυγουντ. Χάμπουργκερς με χασίς και σέρφερς σαν βιβλικές φιγούρες.

Στο Λος Άντζελες, τη La La Land, τα όρια ανάμεσα στην πραγματική ζωή (real life) και την κινηματογραφική ζωή (reel life) είναι θαμπά. Ο Λίο και η Ελμίνα Σπορτέλλο παριστάνουν τον Frank Chambers και την Cora Smith στα μοτέλ του αυτοκινητοδρόμου, η Σάστα Φέυ λέει το σκυλί της Mildred, όπως η Mildred Pierce: ο James M. Cain κάνει το πλήθος να παραληρεί. Ο Σέρλοκ Χολμς είναι τόσο ζωντανός όσο κι οποιοσδήποτε άλλος φανταστικός ήρωας. Στο L.A., η μόνη αλήθεια είναι το ψέμα.

Το Έμφυτο Ελάττωμα, ως έμφυτο ελάττωμα όντως, μοιάζει να απευθύνεται περισσότερο στην ίδια την πόλη. Όλοι προμηνύουν το θάνατό της. Θα πεθάνει από την υπερ-έκταση, λέει ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ, θα την καταπιεί ο ωκεανός, λένε τα γεωλογικά της χαρακτηριστικά, θα καταστραφεί από την εξωγήινη εισβολή, λέει ο κινηματογράφος. Κι όμως, το Λος Άντζελες είναι αμύθητα μαγνητικό. Οι άνθρωποι είναι το μόνο που έχει. Αυτό το πλήθος των λόφων και της κοιλάδας, με τα παντελόνια ριγμένα στους αστραγάλους, που πατάει γκάζι στο δρόμο του ωκεανού, το τελευταίο σύνορο.

Στο Λος Άντζελες, το αυτοκίνητό σου γλιστράει στον εμετό της μέθης σου και πριν το καταλάβεις, σε κατασπαράσσει ο ωκεανός, τσακισμένο: the L.A. way of death. Υπάρχει μια πόλη πάνω στη θάλασσα/ το μασημένο ξέρασμα του ωκεανού στην ακτή/ Λος Άντζελες, είμαι δικός σου.

Ρωμανός Σκλαβενίτης