Merzbau / Η Στήλη του Σβίττερς / Καλό Μήνα!

Merzbau/Η Στήλη του Schwitters/Καλό Μήνα!

Αυτή τη στιγμή διαβάζω Marx. Το Χρήμα Χορεύει για Σένα. Μεταφράζει και προλογίζει η Σώτη Τριανταφύλλου. Εκδ. Πατάκης.

*   *   *

«Μη στεναχωριέσαι, δεν σκέφτομαι ακόμα. Τι άλλο;»

[Τάδε Έφη Ντοκ Σπορτέλο]

Ας αρχίσουμε με το soundtrack: σε πείσμα των καιρών (χαλεποί & ζοφεροί μαζί), ακούμε ξανά και ξανά το Interstellar Overdrive. Έχουμε και λέμε: Syd Barrett, Nick Mason, Roger Waters, Rick Wright, Λονδίνο, 1966/1967, μια βαθιά υπόκλιση, ένα χειροφίλημα. Γιατί; Διότι, και πάλι σε πείσμα των καιρών, κυλήσαμε στην ψυχεδελική αντιπαράνοια του μέγιστου ρέκτη/παίκτη, του έμπειρου & έμπυρου Commander,

Thomas Pynchon

Έμφυτο Ελάττωμα

εκδ. Καστανιώτης

Όπου ο Ντοκ Σπορτέλο, ο μοναδικός ναρκομανής που δεν παίρνει ηρωίνη, σαλταρισμένος απόγονος και συνάδελφος του Φίλιπ Μάρλοου, σερφάρει στην τρέλα, τη δίνη των ήχων και των χρωμάτων, το αλλόκοτο ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο της Δεκαετίας του Εξήντα, και, τίγκα στη μουσική της μαστούρας και τη μαστούρα της μουσικής, μπλέκει αγρίως με εγκληματικούς κύκλους, ελέω της σέξυ Σάστα που φοράει μπλουζάκια με τον [ουάου!!!] Country Joe MacDonald – που, αν θυμάστε, υπογράφει τη μουσική στην [πάλι: ουάου!!!] ταινιάρα Ήσυχες Μέρες στο Κλισύ, και ο νοών νοείτω. Ο Pynchon κλείνει και πάλι το μάτι στην Ελλάδα και στο ρεμπέτικο, πλάθοντας τον Τίτο Σταύρου, έναν απίστευτο (όπως όλοι σε όλα τα βιβλία του Commander) τύπο που νοικιάζει ξεχαρβαλωμένες ψυχοδεδηλωμένες αντιλιμουζίνες και ακούει μετά μανίας Ρόζα Εσκενάζυ, λέγοντας, «Άκου την, τη λατρεύω αυτή την τύπισσα, ήταν η Μπέσι Σμιθ της εποχής μας, τραγουδούσε με την ψυχή». 435 σελίδες, ένας αίνος στη Δεκαετία του Αστροπηδηχτικού Φωτός, μια καντάτα για το Ουρλιαχτό του Υπεριώδους Μυαλού, ένας αποχαλινωμένος μπάλος για τους Μπαξέδες των Διαχρονικώς Αθώων Αλάνηδων. Σαν Raymond Chandler και Ross D. MacDonald που έχουν πάρει ψυχοτρόπα μαζί με το μπέρμπον τους. Όχι μόνο θα επανέλθω, αλλά ΟΛΟ το καλοκαίρι θα μιλάμε εδώ για το Έμφυτο Ελάττωμα, για τη μουσική του, το χιούμορ του, τη μουσική του, και τις λίαν σοβαρές του προεκτάσεις. Ένα Ευαγές Εύγε στον Γιώργο Κυριαζή, τον βραβευμένο άλλωστε για το Ενάντια στη Μέρα, που και πάλι δωρίζει στην ελληνική γλώσσα έναν ακόμα Pynchon.

*   *   *

«Αυτό που μου λείπει σε ύψος, το διαθέτω και με το παραπάνω σε ύφος»

[Τάδε Έφη Ντοκ Σπορτέλο]

*   *   *

Ακούμε επίσης: King Elephant. Ακούμε Λόλεκ και «Αχινό» [Μου δημιουργούν εκνευρισμό/ οι παρανυχίδες που δεν κόβονται/ και τα μεγάλα πάθη/ Που κόβονται γρήγορα], και ό,τι άλλο, μα ό,τι άλλο, κυκλοφορεί από την Inner Ear.

*   *   *

Και διαβάζουμε. Παράλληλες αναγνώσεις. Κατασκοπείες και εγκλήματα. Ένα κουβάρι. Μπλεξίματα και ίντριγκες. Όπως στο,

Νικόλαος Π. Σοϊλαντάκης

Η Αφελής Ελλάς – ο ρασοφόρος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ

εκδ. Αρμός.

Όπου μαθαίνουμε για αυτόν τον εκπληκτικό τύπο, γεννημένο στις 20 Ιανουαρίου του 1903, ο οποίος συνδύασε την πίστη στο Θεό με την ανακάλυψη και κοινοποίηση, στην Intelligence Service, μυστικών. «Πολύπλαγκτη προσωπικότητα», τον χαρακτηρίζει τον Μπάλφουρ ο Σαράντος Καργάκος στον ζουμερό του πρόλογο, ενώ ο Γιώργος Σεφέρης, στο Πολικό Ημερολόγιο σημειώνει, απροκάλυπτα εκνευρισμένος: «Τα στρατεύματά μας λαμβάνουν τις διαταγές τους από τον στρατηγό Paget κι εμείς από τον Μίστερ Balfour, πρώην αγιορείτη καλόγερο, πρώην μακρογενάτο ορθόδοξο παπά, πρώην μικροχιτλερομούστακο ταγματάρχη της ‘εξυπνάδας’ (intelligence). Και δε μας εμπιστεύονται ούτε για τη μετάφραση. Καϋμένη Ελλάδα!»

*   *   *

Να μην ξεχάσω την τακτική επίσκεψη στο περίπτερο για τον (έβδομο σήμερα) Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Εύγε, ξανά, στην Ελένη Κεχαγιόγλου και στο Επιτελείο της!

*   *   *

«Άκου, μεγάλε, δεν επιτρέπω σε κανέναν να αποκαλεί το αυτοκίνητό μου δολοφόνο, εντάξει;»

[Τάδε Έφη Ντοκ Σπορτέλο]

*   *   *